Να γιατί...

(...) ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται... (Ιωάννης, 3:16)

Ευτυχία...

Και να που η κυρία αυτή γίνεται θέμα συζήτησης για άλλη μια φορά… ένα θέμα που κρατάει από αρχαιοτάτων χρόνων και θα βασανίζει τον άνθρωπο μέχρι την εξαφάνιση του από τη γη.
‘Έχουμε ακούσει διάφορα για την ευτυχία. Και λογικό είναι ο άνθρωπος μέσα στην αναζήτησή της να την έχει μετατρέψει σε διάφορα σχήματα, όπως τόπι («την κλώτσησα», «την έχασα», «μου γλίστρησε»), έντομο («Η ευτυχία μοιάζει με την πεταλούδα, που όταν την κυνηγάς ποτέ δεν φτάνεις, μα όταν ήρεμα καθίσεις, μπορεί επάνω σου να έρθει») και να της έχει αποδώσει διάφορες ιδιότητες όπως ιατρικές («Αγνή καρδιά και καλή χώνευση κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο»), κοινωνικο/περιβαντολλογικές («Αυτός που θέλει να συμβάλει στην παγκόσμια ευτυχία, πρέπει να αδιαφορήσει για το κοντινό του περιβάλλον») αλλά και μηχανολογικές («Η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα, φτάνει να ξέρεις πώς να τη βγάλεις»)!
Βάσει του λεξικού: ευτυχία = ουσ θ ευτυχία συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης

Αυτό το συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης ψάχνουν όλοι... Αλλά αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους νομίζοντας ότι θα ανακαλύψουν την καλά κρυμμένη ευτυχία. Ακριβά αυτοκίνητα, έξτρα φουλ σπίτια, πισίνες, γιγαντοοθόνες, τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές και gadget, μια καλή κοινωνική θέση και δουλειά με κύρος (με ανάλογες απολαβές φυσικά)… αυτές φαίνεται να είναι οι έγνοιες και τα μέσα προς την πολυπόθητη ευτυχία. Βέβαια, αν κοιτάξεις στα μάτια αυτού που πήρε την νέα γιγαντοοθόνη για το σαλόνι του θα δεις μια σπίθα, η αλήθεια είναι αυτή. Αλήθεια είναι επίσης πως η σπίθα δεν κρατά παρά μερικά δευτερόλεπτα. Είναι η ίδια σπίθα που σβήνει σε μερικά λεπτά από την ανακοίνωση της προαγωγής του και η ίδια που σβήνει μετά από μερικά, γρήγορα, χιλιόμετρα με το καινούριο, σπορ αμάξι του.

Ένα από τα πολλά αποφθέγματα που έχουν ειπωθεί για την ευτυχία είναι αυτό του Γερμανού μαθηματικού και φιλοσόφου Γκόντφριντ Λάιμπνιτς, ο οποίος λέει πως «Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες». Σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να έζησε μια ευτυχισμένη ζωή… μόνο με ημέρες και στιγμές ευτυχίας η υπόλοιπη ζωή μπορεί να γίνει βασανιστικά ανυπόφορη. Σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να είχε κάποιο αληθινό νόημα στην ζωή του. Και σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να είχε γνωρίσει τον Χριστό! Γιατί γνωρίζοντάς Τον καταλαβαίνεις αμέσως τι έψαχνες μέσα στην γιγαντοοθόνη και σταματάς να μιλάς για ψίχουλα ευτυχίας. Καταλαβαίνεις αμέσως πόσο ανούσια είναι όλα αυτά που είχες σχεδόν θεοποιήσει μέσα στο μυαλό σου. Μα κυρίως καταλαβαίνεις πώς είναι να ζεις μια ευτυχισμένη ζωή. Όχι κάποιες στιγμές και μέρες, μα όλες τις στιγμές, κάθε μέρα. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαζοχαμογελά χωρίς να γνωρίζεις γιατί. Έχεις καρδιά ανάλαφρη και θες να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο από αυτή την ανεξήγητη χαρά! Γιατί, ο Χριστός σε γεμίζει ευτυχία, ουσία. Ο Χριστός κάνει μέχρι και την τελευταία σου πνοή, την τελευταία σου στιγμούλα να είναι η πιο ευτυχισμένη της επίγειας ζωής σου! Απορώ, ποιο ipad μπορεί να το κάνει αυτό…

Ο Χριστός μεταξύ όλων των άλλων παρηγορητικών και ελπιδοφόρων είπε
«ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος» (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. κβ΄ στίχ. 13).

Ας το σκεφτούμε ένα λεπτό… Εφόσον Αυτός είναι το Α-Ω και το Ε της Ευτυχίας είναι μέσα στο Α-Ω, τότε ποιος είναι η ευτυχία;

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Λίγη ιστορία…

(Από την ιστοσελίδα www.discussion.gr) Η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού από την βασιλομήτωρ Ελένη αναφέρεται από πολλούς ιστορικούς της πρωτοβυζαντινής περιόδου (Σωκράτης, Σωζόμενος Θεοδώρητος, Ρουφίνος και Αμβρόσιος). Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, ο αυτοκράτωρ Αδριανός είχε οικοδομήσει επί του τάφου του Ιησού Χριστού ειδωλολατρικό ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η Αγία Ελένη γνωρίζοντας αυτήν την παράδοση κατεδάφισε τον ναό και κάτω από τα θεμέλιά του βρήκε τρεις σταυρούς. Προκειμένου να διαπιστωθεί ποιός σταυρός ήταν εκείνος του Ιησού Χριστού ο επίσκοπος Ιεροσολύμων ακούμπησε το σώμα μίας ευσεβέστατης νεκρής γυναίκας διαδοχικά και με τους τρεις σταυρούς. Μόλις το νεκρό σώμα της γυναίκας ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό αναστήθηκε. Την επομένη, την 14η Σεπτεμβρίου του 335 έγινε η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εντός του ναού και σε περιφανές μέρος για να μπορούν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι οι περιχαρείς πιστοί.

(Από την ιστοσελίδα http://www.faneromenihol.gr/) Λίγα χρόνια μετά, το 335, την επομένη των εγκαινίων του πανίερου Ναού της Αναστάσεως, ο πατριάρχης ύψωσε και πάλι τον Σταυρό και ευλόγησε τα πλήθη των χριστιανών, των κληρικών και των λαϊκών, που είχαν συρρεύσει στην αγία πόλη για την τελετή των εγκαινίων και παραλλήλως ζητούσαν να προσκυνήσουν το ιερότατο σύμβολο του χριστιανισμού.
Για μία τρίτη και τελευταία φορά πραγματοποιήθηκε η ύψωσις του Τιμίου Σταυρού και συγκεκριμένα το έτος 628. Είναι η εποχή που ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος πολεμά τους Πέρσες. Ο λαός αυτός, προ 14 ετών, έχει καταλάβει την Παλαιστίνη και έχει αρπάξει από τούς χριστιανούς τον Τίμιο Σταυρό. Ο Ηράκλειος νικά και επανακτά τον Σταυρό. Στις 14 Σεπτεμβρίου έρχεται στα Ιεροσόλυμα φέροντας στους ώμους του τον Σταυρό. Είναι ανυπόδητος και φτωχικά ντυμένος. Φθάνει στο Ναό της Αναστάσεως και παραδίδει τον Σταυρό στα χέρια του πατριάρχη Ζαχαρία. Εκείνος υψώνει τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό και ευλογεί τα πλήθη των χριστιανών, ψάλλοντας για πρώτη φορά τον πολύ γνωστό ύμνο «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου ...».

Αυτή ήταν η χριστιανοσύνη και πάντα αυτή θα είναι… Μια χριστιανοσύνη για βασιλιάδες και αγίους. Μια χριστιανοσύνη για κληρικούς και λαϊκούς. Μια χριστιανοσύνη για όλους.

Κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου λοιπόν, υψώνεται ξανά ο Τίμιος Σταυρός σε κάθε μικρή και μεγάλη εκκλησία της γης. Υψώνεται για να μας υπενθυμίζει το κορυφαίο αυτό σύμβολο θυσίας, αγάπης και ένωσής μας με τον Θεό. Υψώνεται ξανά και ξανά για να προσκυνούμε την μεγαλοσύνη του και να μαρτυρούμε την πίστη μας σε Αυτόν. Υψώνετε ξανά και ξανά για να μας θυμίζει την μεταβολή του σταυρού (κατ’ επέκταση και του ανθρώπου) από ένα σύμβολο ατιμίας στο απόλυτο σύμβολο σωτηρίας. Υψώνεται ξανά και ξανά για να μας θυμίζει την σταυρική ζωή που πρέπει να ακολουθούμε.
Μα πάνω από όλα υψώνεται κάθε χρόνο για να μας επιβεβαιώνει την γνώση για την αθανασία της ψυχής μας.

Χρόνια Πολλά!

Πως να κρυφτείς απ' τον Θεό... έτσι κι αλλιώς τα ξέρει όλα!

Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να μπούμε στην "Πόλη".
Η ζωή είναι δική μας και ανοίγουμε την πόρτα στην ατιμία και την αμαρτία μόνο αν το θελήσουμε. Παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι η ζωή των αδυνάτων αλλά η ζωή του Ενός. Δύσκολο; Nαι, όμως τόσοι άγιοι το μαρτυρούν κατορθωτό...