‘Έχουμε ακούσει διάφορα για την ευτυχία. Και λογικό είναι ο άνθρωπος
μέσα στην αναζήτησή της να την έχει μετατρέψει σε διάφορα σχήματα, όπως τόπι («την κλώτσησα», «την έχασα», «μου γλίστρησε»), έντομο («Η ευτυχία μοιάζει με την πεταλούδα, που όταν την κυνηγάς ποτέ δεν φτάνεις, μα όταν ήρεμα καθίσεις, μπορεί επάνω σου να έρθει») και να της έχει αποδώσει διάφορες ιδιότητες όπως ιατρικές («Αγνή καρδιά και καλή χώνευση κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο»), κοινωνικο/περιβαντολλογικές («Αυτός που θέλει να συμβάλει στην παγκόσμια ευτυχία, πρέπει να αδιαφορήσει για το κοντινό του περιβάλλον») αλλά και μηχανολογικές («Η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα, φτάνει να ξέρεις πώς να τη βγάλεις»)!Βάσει του λεξικού: ευτυχία = ουσ θ ευτυχία συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης
Αυτό το συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης ψάχνουν όλοι... Αλλά αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους νομίζοντας ότι θα ανακαλύψουν την καλά κρυμμένη ευτυχία. Ακριβά αυτοκίνητα, έξτρα φουλ σπίτια, πισίνες,
γιγαντοοθόνες, τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές και gadget, μια καλή κοινωνική θέση και δουλειά με κύρος (με ανάλογες απολαβές φυσικά)… αυτές φαίνεται να είναι οι έγνοιες και τα μέσα προς την πολυπόθητη ευτυχία. Βέβαια, αν κοιτάξεις στα μάτια αυτού που πήρε την νέα γιγαντοοθόνη για το σαλόνι του θα δεις μια σπίθα, η αλήθεια είναι αυτή. Αλήθεια είναι επίσης πως η σπίθα δεν κρατά παρά μερικά δευτερόλεπτα. Είναι η ίδια σπίθα που σβήνει σε μερικά λεπτά από την ανακοίνωση της προαγωγής του και η ίδια που σβήνει μετά από μερικά, γρήγορα, χιλιόμετρα με το καινούριο, σπορ αμάξι του. Ένα από τα πολλά αποφθέγματα που έχουν ειπωθεί για την ευτυχία είναι αυτό του Γερμανού μαθηματικού και φιλοσόφου Γκόντφριντ Λάιμπνιτς, ο οποίος λέει πως «Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες». Σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να έζησε μια ευτυχισμένη ζωή… μόνο με ημέρες και στιγμές ευτυχίας η υπόλοιπη ζωή μπορεί να γίνει βασανιστικά ανυπόφορη. Σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να είχε κάποιο αληθινό νόημα στην ζωή του. Και σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να είχε γνωρίσει τον Χριστό! Γιατί γνωρίζοντάς Τον καταλαβαίνεις αμέσως τι έψαχνες μέσα στην γιγαντοοθόνη και σταματάς να μιλάς για ψίχουλα ευτυχίας. Καταλαβαίνεις αμέσως πόσο ανούσια είναι όλα αυτά που είχες σχεδόν θεοποιήσει μέσα στο μυαλό σου. Μα κυρίως καταλαβαίνεις πώς είναι να ζεις μια ευτυχισμένη ζωή. Όχι κάποιες στιγμές και μέρες, μα όλες τις στιγμές, κάθε μέρα. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαζοχαμογελά χωρίς να γνωρίζεις γιατί. Έχεις καρδιά ανάλαφρη και θες να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο από αυτή την ανεξήγητη χαρά! Γιατί, ο Χριστός σε γεμίζει ευτυχία, ουσία. Ο Χριστός κάνει μέχρι και την τελευταία σου πνοή, την τελευταία σου στιγμούλα να είναι η πιο ευτυχισμένη της επίγειας ζωής σου! Απορώ, ποιο ipad μπορεί να το κάνει αυτό…
Ο Χριστός μεταξύ όλων των άλλων παρηγορητικών και ελπιδοφόρων είπε
«ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος» (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. κβ΄ στίχ. 13).
Ας το σκεφτούμε ένα λεπτό… Εφόσον Αυτός είναι το Α-Ω και το Ε της Ευτυχίας είναι μέσα στο Α-Ω, τότε ποιος είναι η ευτυχία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου