Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ένα βηματάκι πιο κοντά

Κάποιος είπε το εξής σοφό...
«Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος.»
Μα και κάποιος άλλος είπε το εξής κορυφαίο...
«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Μεγάλο πράγμα η συγχώρεση, μεγάλο και δύσκολο, ειδικά όταν πονάμε! Γι αυτό κάθε μέρα παρακαλάμε τον Θεό στην προσευχή μας «... Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών...»
Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε για να μπορέσουμε να συγχωρεθούμε. Κι όταν τελικά καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τον αδελφό, την αδελφή, τον φίλο ή ακόμα και κάποιον άγνωστο που μας πλήγωσε ή μας αδίκησε αμέσως η καρδιά μαλακώνει, ανοίγει. Ανοίγει για τον διπλανό μας, ανοίγει για τον περαστικό, μα ανοίγει και για το Άγιο Πνεύμα, ανοίγει και για τον Χριστό.
Κι ερχόμαστε λίγο πιο κοντά Του... Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ζωή, ο μικρός Γολγοθάς μας

Αρρώστια, θάνατος, διαζύγια, καβγάδες, αποχαιρετισμοί, αποτυχίες οικονομικές, αποτυχίες ερωτικές, καταθλίψεις. Αλλά και ειρωνείες, υποκρισίες, προσβολές, καθημερινές διαμάχες και στεναχώριες με παιδιά, συζύγους, συναδέλφους, φίλους. Ναι, ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του. Και κάθε μαντάτο, κάθε υποψία, κάθε διάγνωση σαν καρφιά στα χέρια και τα πόδια. Μα, αν το σκεφτούμε καλά, όπως και να το κάνουμε κάπου, κάποτε, κάτι έχουμε κάνει, κάποιον έχουμε στεναχωρήσει, κάποιον έχουμε θίξει, κοροϊδέψει, αδικήσει, πληγώσει. Όπως και να το κάνουμε δεν έχουμε αγαπήσει όλους όπως ο Χριστός, δεν έχουμε την καθαρή Του καρδιά, την γαλήνια ψυχή Του, την σοφία Του, το πνεύμα Του, την γνώση Του, την ταπεινότητά Του, την υπομονή Του. Εδώ που τα λέμε, είμαστε χαοτικά μακράν της παραδειγματικής Του ζωής. Κι όμως, Αυτός αμίλητα δέχτηκε τον σταυρό Του, ανέβηκε τον Γολγοθά Του, ατιμώθηκε, μαστιγώθηκε, ταπεινώθηκε, καρφώθηκε, μάτωσε, σταυρώθηκε, θανατώθηκε. Και δεν πλήρωσε καν δικά Του αδικήματα! Εμείς, από την άλλη, με καρδιά και σώμα γεμάτα σφάλματα και φιληδονίες, αρνούμαστε να σηκώσουμε τον δικό μας σταυρό, αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε, αρνούμαστε να ταπεινωθούμε, να πατήσουμε τον εγωισμό και την περηφάνια μας. Στεναχωριόμαστε, κλαίμε, νευριάζουμε με τον Θεό, Τον απειλούμε, Τον λησμονούμε. Δεν σκεφτόμαστε όμως κάτι απλό… κάθε πατέρας φέρεται στα παιδιά του με τον ίδιο τρόπο. Έτσι και ο Θεός, φέρεται σε εμάς, τα παιδιά Του, με τον ίδιο τρόπο που φέρθηκε και στον αγαπητό Του Υιό. Μας περνάει από τον πόνο και τον αγώνα για να μας σώσει. Και αντί να γεμίζει η ζωή μας από χαρά, που μέσα από τον πόνο και κουβαλώντας τον δικό μας σταυρό διαπιστώνεται η αγάπη Του προς εμάς, εμείς πάλι φερόμαστε σαν κακομαθημένα, εγωιστικά παιδάκια και παραπονιόμαστε.
Και θα μου πεις δικαιολογημένα βεβαίως... πώς μπορώ μέσα από όλο αυτό τον πόνο να χαρώ; Πώς μπορώ να πιστέψω πως με αγαπάει ο Θεός όταν επιτρέπει να μου συμβαίνουν τόσα; Πως μπορώ να αντέξω όλο αυτόν τον αγώνα;
"Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλειπες;" ρώτησε ο Χριστός επάνω στον σταυρό Του αλλά απάντηση δεν πήρε. Ζήτα την φώτιση Του, την βοήθειά Του, το έλεος Του, την εξήγησή Του! Κι ας μην απαντήσει…
Ο Θεός ξέρει τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας. Κι όταν εμείς πια δεν θα μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας σε Αυτόν, θα το κάνει Εκείνος. Θα έρθει από μόνος Του να μας βοηθήσει, να μας εξηγήσει, να μας οδηγήσει, να μας δώσει την χαρά Του.
Αρκεί να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην αγάπη Του.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Μυστικά ομορφιάς!

Ο Μυστικός Δείπνος. Έργο του Leonardo da Vinci που απεικονίζει το τελευταίο δείπνο που είχε ο Κύριος με τους μαθητές Του κατά το οποίο τους ανήγγειλε πως ένας τους θα Τον πρόδιδε και θα σταυρωνόταν (Ιωάννης 13:21).
Φήμες λένε πως το έργο ολοκληρώθηκε μετά από πολλά χρόνια και αυτό γιατί ο Μιχαήλ Άγγελος έψαχνε να βρει στα πρόσωπα των μοντέλων τα χαρακτηριστικά της κάθε προσωπικότητας των Αποστόλων και του Ιησού. Στο πρόσωπο ενός νεαρού άντρα, ενός φούρναρη, διέκρινε λίγη από την αγνότητα, την αθωότητα, την ομορφιά και την αγάπη που φωτοβολούσε το πρόσωπο του Ιησού. Μετά από λίγα χρόνια και χωρίς να το γνωρίζει ο da Vinci, ο ίδιος άντρας πόζαρε μπροστά του ώστε να ζωγραφίσει τον Ιούδα… ένα πρόσωπο σκοτεινό, υποκριτικό, σκληρό κι εγωιστικό!
Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι. Γεννιόμαστε (αν και κουβαλώντας το προπατορικό αμάρτημα) με μια καρδιά καθαρή, με μια ψυχή όμορφή, με πρόσωπο αγγελικό – αποτέλεσμα της καθαρότητος της ψυχής αυτής. Υποψήφιοι άγιοι! Μεγαλώνοντας αυτό το πρόσωπο σκληραίνει, αλλάζει, παραμορφώνεται από τις καθημερινές επαφές μας με την αμαρτία, τον εξευτελισμό και το ξεπούλημα της ψυχής μας. Κι αρχίζουν τα μακιγιάζ, οι κρέμες, οι μάσκες, τα μπότοξ και οι πλαστικές για να κάνουμε το πρόσωπό μας όμορφο, όπως τότε. Μα αν το ταβάνι στάζει νερό, δεν βάζεις ένα κουβαδάκι από κάτω αλλά φτιάχνεις την διαρροή ή και όλη την σκεπή! Ο Θεός δεν νομίζω να φτιάχνει κανένα δημιούργημά του κακό ή εγωιστικό ή υποκριτικό, όπως και ο άνθρωπος δεν κακοφτιάχνει το σπίτι του. Αλλά είναι εκεί που ζούμε, αυτοί που ζούμε κι αυτά που ζούμε που μας κάνουν να χάνουμε την ομορφιά της ψυχής μας. Και αυτή η ομορφιά είναι αυτή που κάνει το πρόσωπό μας όμορφο, να λάμπει από την Χάρη. Άκουσα πρόσφατα κάτι πολύ σωστό... Δυο φίλοι γυρνάνε την ίδια ώρα, ξημερώματα, στο σπίτι τους. Ο ένας γυρνάει από ένα ορθάδικο και ο άλλος από μια ολονυχτία. Αυτός που προσευχόταν όλο το βράδυ και ξενύχταγε με τον Χριστό αν και με μάτια κόκκινα και κουρασμένα έχει την ομορφιά της Χάρης Του στο πρόσωπό του. Αυτός που χόρευε και έπινε όλο το βράδυ αν και διασκέδασε, έχει μια σκληράδα και μια ταλαιπώρια στο πρόσωπο του.
Το μοντέλο «Ιησούς» είχε αυτήν την Χάρη και φαινόταν στο πρόσωπό του. Αυτά που έζησε (ή και επέτρεψε να ζήσει) είναι αυτά που τον μετέτρεψαν στο μοντέλο «Ιούδας». Μα τι κατάντια… Να έχεις την Χάρη και να την διώχνεις, να έχεις ένα όμορφο πρόσωπο και να το χαρακώνεις!
Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε παιδιά, όχι για την ανεμελιά και την καλοπέραση, μα όσον αφορά στην αθωότητα και την αγνότητα με τα οποία ήμασταν προικισμένα. Ας μείνουμε παιδιά, όχι για τις αντοχές και τις σωματικές δυνάμεις, μα για τις ψυχικές αρετές και την μαλακή καρδιά που κουβαλούσαμε.
Κι αναρωτιέμαι ξανά… μπορείς να πάρεις πίσω την χαμένη σου ομορφιά; Μπορεί η Χάρις του Θεού να «ρετουσάρει» αυτό το πρόσωπο ή είναι πια αργά;
Μπορεί, θα απαντήσω. Αρκεί να ανοίξουμε την ψυχή μας για να μπει-και δεν θα ξαναχρειαστούμε μακιζιάζ!

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Σύντομα και κοντά μας...



Τόσο μυαλό έχουμε! Ο κος. κουλ και άνετος VIP τύπος έκατσε να του βάλουν ένα τσιπάκι για να μπορεί να μπαίνει στο κλαμπ και να παίρνει ποτά χωρίς να πληρώνει ή να περιμένει στην ουρά!
Αυτά βλέπουν οι κυβερνήσεις, αυτά βλέπουν οι πολιτικοί, αυτά βλέπουν τα ανδρείκελα του πονηρού αντίχριστου και σου λένε "εδώ είμαστε! Αυτά είναι βόδια, ό,τι και να τους πεις θα το κάνουν!" Και δίκιο έχουν εδώ που τα λέμε! Αλλά κάνανε και πολύ καλή προετοιμασία μέχρι τώρα δεν μπορώ να πω... Τα τατουάζ σε όλο το σώμα (εκεί να δεις χάραγμα) λανσάρονται πια σαν must και trendy, τα body (ή μήπως να πω "βόδι") piercing σαν κατόρθωμα και ηρωισμός όποτε τι πιο φυσική εξέλιξη από ένα εμφυτευμένο τσιπάκι που στο κάτω-κάτω ούτε καν φαίνεται, βρε αδελφέ! Ποια κάρτα του πολίτη και αηδίες; Εδώ μιλάμε για την κορυφαία τεχνολογία/κατασκοπεία/ρουφιανολογία κι εσύ έχεις μείνει ακόμα στην καρτούλα, μικρέ μου αθώε;
Κάπως έτσι θα γίνει... Σε λίγο θα αρχίσουν οι διαφημίσεις εκθειάζοντας το προϊόν και τα «ευεργετικά» συνεπακόλουθα του. Στην συνέχεια θα μας ρίξουν σεβασμό «στα μάτια» δίνοντας μας την επιλογή να το κάνουμε ή όχι και έπειτα θα έλθει ο κρυφό-εκβιασμός. Στο τέλος βέβαια θα μας κάνουν να έχουμε και τύψεις αν τυχόν δεν το βάλουμε αυτό το πράγμα μέσα μας ή στα παιδιά μας: μα πως θα αγοράζουμε γαλατάκι στα παιδιά μας χωρίς αυτό; Πως θα μεγαλώσουν αυτά τα δύσμοιρα αν εμείς εναντιωθούμε στην εξελικτική πορεία αυτού του κόσμου; Πως θα νοικιάσουμε μια στέγη για τα κεφαλάκια τους αν δεν φοράμε τον ρουφιανολόγο να δείξει στον ιδιοκτήτη από που κρατάει η σκούφια μας, πόσα και γιατί;!

Αποκάλυψη του Ιωάννου κεφ. ιγ' 15-18,
"καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. 16 καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. 18 Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς΄

Κι εγώ προσεύχομαι ξανά στον Παντοδύναμο
«…Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
Αμήν»