Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Μάρτυρες θαύματος

Κι όμως αν το σκεφτείς λίγο, ένα μεγάλο θαύμα συμβαίνει σε κάθε άκρη της γης κάθε μέρα! Μόνο η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην απόλυτη πίστη και ταπείνωση. Κάθε μέρα, λοιπόν, σε κάθε ορθόδοξη εκκλησία (ή τουλάχιστον σε όσες λειτουργούν) ο Χριστός θυσιάζει ξανά και ξανά το σώμα και το αίμα Του για τον άνθρωπο. Και με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, της προσευχής, τη πνευματική δύναμη των πιστών και του ελέους του Θεού μεταμορφώνονται τα θεία Μυστήρια σε άρτο και κρασί ώστε να μπορέσουμε οι ολιγόψυχοι να μεταλάβουμε την σάρκα και το αίμα του Κυρίου. Ώστε να γίνουμε ένα με τον Χριστό και την Παναγία. Ώστε να λάβουμε λίγο από την Χάριν Του, λίγο από την καλοσύνη Του, λίγο από την καθαρότητά Του, λίγο από την αγιότητά Του. Ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε λίγη δύναμη από την δύναμή Του, λίγη ελπίδα από την μορφή Του. Ώστε να μπορέσουμε να Τον πλησιάσουμε όχι μόνο στα Ουράνια αλλά και εδώ, στη γη. Και για όλα αυτά, το μόνο που μπορούμε να Του πούμε είναι ότι Του τα δίνουμε όλα πίσω, δώρο από την καρδιά μας το δώρο το δικό Του. Ολότελα και για πάντα. «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα». Όσες φορές κι αν έχω ακούσει τα λόγια αυτά, όσες φορές κι αν τα έχω σιγοψιθυρίσει, πάντα η καρδιά μου λυγίζει, πάντα το κορμί μου ανατριχιάζει και πάντα τα μάτια μου βουρκώνουν από την δύναμη των λέξεων, από το λίγο και συγχρόνως το πολύ που μπορώ να Του ανταποδώσω . Ψάλω με τους ψάλτες από το βάθος της ψυχής μου «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε, και δεόμεθά σου o Θεός ημών» και μέσα στο μυαλό μου δεν σταματώ να επαναλαμβάνω 5 λέξεις: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ομολογία πίστεως, παράκληση συγχώρεσης. Την ίδια στιγμή που Εκείνος για άλλη μια φορά μας χαρίζει ελεύθερα το σώμα και αίμα Του, εις άφεσιν αμαρτιών.

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΓΕΝΝΗΘΗ!
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΙΒΔΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑ, ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ, ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ...

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Κάθε μέρα Χριστούγεννα

Χριστούγεννα… η γέννηση του Χριστού, η αλλαγή της πορείας της ανθρωπότητας.
Η εποχή των Χριστουγεννιάτικων δέντρων, των δώρων και των μελομακάρονων. Η εποχή του κουραμπιέ, των λαμπιονιών και των κόκκινων Άγιων-Βασίληδων. Η εποχή των αγορών, των πολυκαταστημάτων, των αρπαχτών. Αλλά ευτυχώς και η εποχή που οι καρδιές μαλακώνουν, τα λόγια γλυκαίνουν και οι άνθρωποι προσφέρουν κάτι από την καρδιά τους ή το βιος. Μια εποχή που δυστυχώς όμως, κρατάει μόνο λίγες μέρες! Και αναρωτιέμαι… αφού φαίνεται πως μπορούμε να δώσουμε, αφού φαίνεται πως μπορούμε να σκεφτούμε τον συνάνθρωπο μας, αφού φαίνεται πως μπορούμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη –έστω για ένα ευρώ, γιατί δεν το κάνουμε συνέχεια; Γιατί δεν σκεφτόμαστε κάθε μέρα αυτά τα καημένα παιδάκια που λιώνουν σε κάποια τριτοκοσμική, δύσμοιρη χώρα; Γιατί δεν απλώνουμε κάθε μέρα το χέρι σε αυτόν που πέφτει κάτω; Γιατί δεν πηγαίνουμε κάθε μέρα στον άρρωστο που λαχταράει παρέα; Γιατί δεν δίνουμε κάθε μέρα λίγο από το φαί μας ή τα ευρώ μας στους άπορους και αζήτητους της γειτονιάς μας; Και κυρίως, γιατί κάθε μέρα βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλους και όλα;
Οι περισσότεροι αυτόν τον καιρό θέτουν στόχους και παίρνουν αποφάσεις για τον καινούργιο χρόνο που πλησιάζει. Θα κόψω το κάπνισμα, θα κάνω 2 ταξίδια στο εξωτερικό, θα πάρω προαγωγή, θα γυμνάζομαι, θα αγοράσω αμάξι κτλ κτλ. Αποφάσεις που αφορούν τον εαυτό μας και μόνο!
Εγώ μόνο μια απόφαση θα πάρω για φέτος και παρακαλώ τον Θεό για 2 πράγματα. Να μπορέσω να πραγματοποιήσω την απόφασή μου και να «ζηλέψουν» κι άλλοι! Η απόφασή μου για φέτος είναι ότι για μένα θα ξημερώνει Χριστούγεννα κάθε μέρα! Χωρίς τα λαμπιόνια και τους κουραμπιέδες, χωρίς τα δέντρα και τα δώρα, αλλά με την μαλακή καρδιά, τα γλυκά λόγια και την προσφορά μου όπου χρειαστεί!

Χρόνια Πολλά!

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Μικρή απορία

Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τις θρησκείες πέρα από λίγες βασικές θεωρίες. Δεν ξέρω τι πρεσβεύουν, με ποιο τρόπο λατρεύουν τον Αλλάχ τους, τον Σίβα ή τους γκουρού τους. Δεν έχω ακούσει ποτέ κηρύγματά τους και δεν γνωρίζω τι διδάσκουν. Αυτό που όμως παρατήρησα για τον Ελληνικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι ότι πρόκειται για μια θρησκεία που σε κάθε προσευχή, παράκληση και ψαλμό μιλάει στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Πρόκειται για μια θρησκεία που το «εγώ», το «με» και το «μου» τα αναβιβάζει στην πιο ολοκληρωμένη και αδελφοποιημένη μορφή του «ἡμᾶς» , «ἡμῖν» και «ἡμῶν». (Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς… και Δέσποτα συγχώρησον τας ανομίας ημίν, Αγιε επίσκεψαι και ίασαι τας ασθαινείας ημών κτλ.) Μέσα σε όλα τα άλλα που μπορεί να σημαίνει, ο πρώτος πληθυντικός δείχνει σε όλους μας την μικρότητα, την αδυναμία, την αμαρτία αλλά και την προσπάθεια, τον αγώνα και ελπίδα όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, και όχι μόνο του εαυτού μας. Την θαυμάζω την θρησκεία μας γι’ αυτό! Σε βοηθάει σιγά-σιγά να καταπατήσεις το εγωισμό σου, να σκέφτεσαι όχι μόνο τον μικρό εαυτό σου αλλά τον διπλανό σου. Σε κάνει σιγά-σιγά να σκέφτεσαι την δική του ανάγκη, να πονάς με τον δικό του πόνο, να προσεύχεσαι για τις δικές του αμαρτίες. Και ο διπλανός ου να κάνει το ίδιο για τον διπλανό του. Κι έτσι οι προσευχές κι οι παρακλήσεις μας γίνονται πιο δυνατές, πιο ηχηρές και ίσως τελικά πιο αποτελεσματικές.
Μια απορία, όμως, έχω για μικρή ευχούλα… «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» ή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Μια νοερά προσευχή με δύναμη απέραντη, με λόγια ταπεινά και ελπιδοφόρα. Με την βοήθεια του κομποσκοινιού μπορεί να ειπωθεί εκατοντάδες φορές μέσα στην μέρα -και την νύχτα. Τόσο σύντομη που λέγεται και στις πιο ακραίες δύσκολες στιγμές μα τόσο μεγάλη που νικάει το ταγκαλάκι* με κάθε συλλαβή της! Μα γιατί δεν λέει «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ἡμᾶς»; Γιατί σε αυτή την προσευχή -παράκληση ελέους- σκεφτόμαστε τον εαυτό μας; Δεν είναι εν μέρει εγωιστικό; Και είναι λάθος να ζητάμε το έλεος όλων μας; Σημαίνει ότι δεν επικεντρωνόμαστε στα δικά μας πάθη και παραστρατήματα;
Αυτήν την απορία έχω εδώ και μέρες… και μέχρι τώρα την δική μου νοερά ευχούλα την λέω και με τους δύο τρόπους -μέχρι να λύσω την απορία μου!


*Την λέξη ταγκαλάκι την χρησιμοποιούσε ο γέροντας Παΐσιος αναφερόμενος στον διάβολο. Είναι μια λέξη που προτιμώ να χρησιμοποιώ κι εγώ!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

"Αγαπάτε Αλλήλους"

Η πρώτη εμπειρία μου με την εκκλησία, η πρώτη φορά που έβαλα ξυπνητήρι μια Κυριακή πρωί για να πάω στην εκκλησία συνειδητά και με προσμονή απλά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου! Οι ψάλτες, τα λόγια, οι κατανυκτική ατμόσφαιρα, οι εικόνες με τα επιβλητικά αλλά και ταυτόχρονα γλυκά βλέμματα, οι μετάνοιες του παπά, η περιφορά των Αγίων Ποτηρίων ανάμεσα στους πιστούς, συμβάντα πρωτόγνωρα, εικόνες νέες μα και ζεστές… Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Δάκρυα ελπίδας, δάκρυα έντασης και χαράς, δάκρυα ευγνωμοσύνης προς Αυτόν που συναντώ ολόγυρά μου, Αυτόν που πάντα ήταν εκεί και ποτέ δεν είχα δει. Βγαίνω από την εκκλησία μουδιασμένη από την εμπειρία και το μόνο που σκέφτομαι είναι να έρθει η επόμενη Κυριακή για να μπορέσω να ξανανιώσω όλα αυτά τα απερίγραπτα συναισθήματα που πλημμύρισαν το κορμί και την ψυχή μου!
Οι επόμενες μέρες πέρασαν με το μυαλό και την ψυχή μου να αναζητούν απεγνωσμένα να μάθω τα πάντα για τον Θεό. Όλη την αλήθεια Του, όλη την δύναμή Του, την παρουσία Του, την λογική Του, τις απαιτήσεις Του. Μετά από μερικά βιβλία ανθρώπων ταπεινών, ανθρώπων αγίων, μοναχών, ανθρώπων που τους έχει αγγίξει ο Θεός -των πιο κατάλληλων ανθρώπων δηλαδή- κατάλαβα ένα και μόνο ένα πράγμα για τον Θεό.
Θεός=αγάπη
Μόνο αυτό! Αγάπη άνευ όρων, αγάπη ανιδιοτελής, αγάπη σίγουρη και σταθερή, αγάπη χωρίς τέλος, αγάπη συγχωρητική, αγάπη χωρίς μέτρο και όριο. Αγάπη όπως μόνο κάποιος τέλειος μπορεί να δώσει. Και η μόνη αξίωσή Του; Να δώσει και ο άνθρωπος την ίδια αγάπη σε κάθε συνάνθρωπο. Με λίγα λόγια η αξίωσή Του είναι να θεοποιηθεί ο άνθρωπος, να ακολουθήσει τα βήματά Του (καθ’ ομοίωσιν) και να αγαπήσει τον πλησίον του πιο πολύ από τον εαυτό του...
Δύσκολο; Οπωσδήποτε ναι. Ακατόρθωτο; Σίγουρα όχι!

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Αντί προλόγου

Το blog αυτό γεννήθηκε από την ανάγκη να μιλήσω για όλα τα πνευματικά ζητήματα που μπορεί να απασχολούν ένα νέο άνθρωπο, να καταθέσω και να ακούσω, να ρωτήσω και να συμβουλευτώ. Κυρίως όμως γεννήθηκε από την ανάγκη μου να μοιραστώ την χαρά μου, την χαρά της ανακάλυψης του Θεού, την χαρά της πνευματικής μου αναγέννησης, την χαρά της ανακάλυψης του κόσμου όπως ακριβώς θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Με την προσωρινότητά του, την απλότητα, την ταπεινότητά του και κυρίως με το σκοπό του να προετοιμάσει όσους καταλάβουν, δεχτούν και προσπαθήσουν να ζήσουν τον Παράδεισο – επίγεια και ουράνια.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ομολογήσω πως η σχέση μου με την Εκκλησία, την θρησκεία, τον Θεό περιοριζόταν μέχρι πρότινος στο άναμμα ενός κεριού, μια στην χάση και μια στην φέξη. ‘Ένα γρήγορο σταυροκόπημα πριν από μια μεγάλη (καλή ή κακή) στιγμή, μια φευγαλέα σκέψη στο κάτι πιο δυνατό από τον άνθρωπο και στο καντήλι της γιαγιάς σε μια γωνιά του δωματίου μου. Πάντα δήλωνα πως πιστεύω στον Θεό με το φόβο μιας ενδεχόμενης αιώνιας κόλασης αλλά πάντα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο «γιατί» είχε κλειδώσει το μυαλό μου, το πνεύμα μου, την καρδιά μου. Ευτυχώς και ευχαριστώντας τον Θεό για αυτό, γνώρισα πριν λίγα χρόνια έναν άνθρωπο που κάνει παρέα με τον Θεό! Αντέδρασα, χλεύασα, μα πιο πολύ δεν κατανόησα αυτήν την σχέση που φάνταζε αδικαιολόγητα πιο δυνατή από αυτήν με την μαμά του! Αλλά -επειδή ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει ο Θεός- σε μια μεγάλη χρονικά, αναγκαστική απομάκρυνση από αυτήν την οικειότητα του ανάμματος του κεριού η καρδιά μου, λίγο πριν σπάσει από την μοναξιά, ξεκλείδωσε. Μόνη της. Κι έτσι απλά φανερώθηκε ο Θεός. Και απαντηθήκαν τα «γιατί». Και ζεστάθηκε το κορμί. Κι η χαρά, αχ αυτή η χαρά… Κόντεψε να σπάσει την καρδιά μου, τόσο δυνατή ήταν! Και τόσο δυνατή είναι κάθε φορά που σκέφτομαι, με αυτή την γλυκιά σιγουριά που νιώθει ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας του, πως ο Θεός είναι δίπλα μου. Κάθε ώρα. Κάθε στιγμή.
Δόξα τω Θεώ!