Το blog αυτό γεννήθηκε από την ανάγκη να μιλήσω για όλα τα πνευματικά ζητήματα που μπορεί να απασχολούν ένα νέο άνθρωπο, να καταθέσω και να ακούσω, να ρωτήσω και να συμβουλευτώ. Κυρίως όμως γεννήθηκε από την ανάγκη μου να μοιραστώ την χαρά μου, την χαρά της ανακάλυψης του Θεού, την χαρά της πνευματικής μου αναγέννησης, την χαρά της ανακάλυψης του κόσμου όπως ακριβώς θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Με την προσωρινότητά του, την απλότητα, την ταπεινότητά του και κυρίως με το σκοπό του να προετοιμάσει όσους καταλάβουν, δεχτούν και προσπαθήσουν να ζήσουν τον Παράδεισο – επίγεια και ουράνια.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ομολογήσω πως η σχέση μου με την Εκκλησία, την θρησκεία, τον Θεό περιοριζόταν μέχρι πρότινος στο άναμμα ενός κεριού, μια στην χάση και μια στην φέξη. ‘Ένα γρήγορο σταυροκόπημα πριν από μια μεγάλη (καλή ή κακή) στιγμή, μια φευγαλέα σκέψη στο κάτι πιο δυνατό από τον άνθρωπο και στο καντήλι της γιαγιάς σε μια γωνιά του δωματίου μου. Πάντα δήλωνα πως πιστεύω στον Θεό με το φόβο μιας ενδεχόμενης αιώνιας κόλασης αλλά πάντα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο «γιατί» είχε κλειδώσει το μυαλό μου, το πνεύμα μου, την καρδιά μου. Ευτυχώς και ευχαριστώντας τον Θεό για αυτό, γνώρισα πριν λίγα χρόνια έναν άνθρωπο που κάνει παρέα με τον Θεό! Αντέδρασα, χλεύασα, μα πιο πολύ δεν κατανόησα αυτήν την σχέση που φάνταζε αδικαιολόγητα πιο δυνατή από αυτήν με την μαμά του! Αλλά -επειδή ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει ο Θεός- σε μια μεγάλη χρονικά, αναγκαστική απομάκρυνση από αυτήν την οικειότητα του ανάμματος του κεριού η καρδιά μου, λίγο πριν σπάσει από την μοναξιά, ξεκλείδωσε. Μόνη της. Κι έτσι απλά φανερώθηκε ο Θεός. Και απαντηθήκαν τα «γιατί». Και ζεστάθηκε το κορμί. Κι η χαρά, αχ αυτή η χαρά… Κόντεψε να σπάσει την καρδιά μου, τόσο δυνατή ήταν! Και τόσο δυνατή είναι κάθε φορά που σκέφτομαι, με αυτή την γλυκιά σιγουριά που νιώθει ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας του, πως ο Θεός είναι δίπλα μου. Κάθε ώρα. Κάθε στιγμή.
Δόξα τω Θεώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου