"Αγαπάτε Αλλήλους"

Η πρώτη εμπειρία μου με την εκκλησία, η πρώτη φορά που έβαλα ξυπνητήρι μια Κυριακή πρωί για να πάω στην εκκλησία συνειδητά και με προσμονή απλά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου! Οι ψάλτες, τα λόγια, οι κατανυκτική ατμόσφαιρα, οι εικόνες με τα επιβλητικά αλλά και ταυτόχρονα γλυκά βλέμματα, οι μετάνοιες του παπά, η περιφορά των Αγίων Ποτηρίων ανάμεσα στους πιστούς, συμβάντα πρωτόγνωρα, εικόνες νέες μα και ζεστές… Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Δάκρυα ελπίδας, δάκρυα έντασης και χαράς, δάκρυα ευγνωμοσύνης προς Αυτόν που συναντώ ολόγυρά μου, Αυτόν που πάντα ήταν εκεί και ποτέ δεν είχα δει. Βγαίνω από την εκκλησία μουδιασμένη από την εμπειρία και το μόνο που σκέφτομαι είναι να έρθει η επόμενη Κυριακή για να μπορέσω να ξανανιώσω όλα αυτά τα απερίγραπτα συναισθήματα που πλημμύρισαν το κορμί και την ψυχή μου!
Οι επόμενες μέρες πέρασαν με το μυαλό και την ψυχή μου να αναζητούν απεγνωσμένα να μάθω τα πάντα για τον Θεό. Όλη την αλήθεια Του, όλη την δύναμή Του, την παρουσία Του, την λογική Του, τις απαιτήσεις Του. Μετά από μερικά βιβλία ανθρώπων ταπεινών, ανθρώπων αγίων, μοναχών, ανθρώπων που τους έχει αγγίξει ο Θεός -των πιο κατάλληλων ανθρώπων δηλαδή- κατάλαβα ένα και μόνο ένα πράγμα για τον Θεό.
Θεός=αγάπη
Μόνο αυτό! Αγάπη άνευ όρων, αγάπη ανιδιοτελής, αγάπη σίγουρη και σταθερή, αγάπη χωρίς τέλος, αγάπη συγχωρητική, αγάπη χωρίς μέτρο και όριο. Αγάπη όπως μόνο κάποιος τέλειος μπορεί να δώσει. Και η μόνη αξίωσή Του; Να δώσει και ο άνθρωπος την ίδια αγάπη σε κάθε συνάνθρωπο. Με λίγα λόγια η αξίωσή Του είναι να θεοποιηθεί ο άνθρωπος, να ακολουθήσει τα βήματά Του (καθ’ ομοίωσιν) και να αγαπήσει τον πλησίον του πιο πολύ από τον εαυτό του...
Δύσκολο; Οπωσδήποτε ναι. Ακατόρθωτο; Σίγουρα όχι!