Μυστικά ομορφιάς!

Ο Μυστικός Δείπνος. Έργο του Leonardo da Vinci που απεικονίζει το τελευταίο δείπνο που είχε ο Κύριος με τους μαθητές Του κατά το οποίο τους ανήγγειλε πως ένας τους θα Τον πρόδιδε και θα σταυρωνόταν (Ιωάννης 13:21).
Φήμες λένε πως το έργο ολοκληρώθηκε μετά από πολλά χρόνια και αυτό γιατί ο Μιχαήλ Άγγελος έψαχνε να βρει στα πρόσωπα των μοντέλων τα χαρακτηριστικά της κάθε προσωπικότητας των Αποστόλων και του Ιησού. Στο πρόσωπο ενός νεαρού άντρα, ενός φούρναρη, διέκρινε λίγη από την αγνότητα, την αθωότητα, την ομορφιά και την αγάπη που φωτοβολούσε το πρόσωπο του Ιησού. Μετά από λίγα χρόνια και χωρίς να το γνωρίζει ο da Vinci, ο ίδιος άντρας πόζαρε μπροστά του ώστε να ζωγραφίσει τον Ιούδα… ένα πρόσωπο σκοτεινό, υποκριτικό, σκληρό κι εγωιστικό!
Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι. Γεννιόμαστε (αν και κουβαλώντας το προπατορικό αμάρτημα) με μια καρδιά καθαρή, με μια ψυχή όμορφή, με πρόσωπο αγγελικό – αποτέλεσμα της καθαρότητος της ψυχής αυτής. Υποψήφιοι άγιοι! Μεγαλώνοντας αυτό το πρόσωπο σκληραίνει, αλλάζει, παραμορφώνεται από τις καθημερινές επαφές μας με την αμαρτία, τον εξευτελισμό και το ξεπούλημα της ψυχής μας. Κι αρχίζουν τα μακιγιάζ, οι κρέμες, οι μάσκες, τα μπότοξ και οι πλαστικές για να κάνουμε το πρόσωπό μας όμορφο, όπως τότε. Μα αν το ταβάνι στάζει νερό, δεν βάζεις ένα κουβαδάκι από κάτω αλλά φτιάχνεις την διαρροή ή και όλη την σκεπή! Ο Θεός δεν νομίζω να φτιάχνει κανένα δημιούργημά του κακό ή εγωιστικό ή υποκριτικό, όπως και ο άνθρωπος δεν κακοφτιάχνει το σπίτι του. Αλλά είναι εκεί που ζούμε, αυτοί που ζούμε κι αυτά που ζούμε που μας κάνουν να χάνουμε την ομορφιά της ψυχής μας. Και αυτή η ομορφιά είναι αυτή που κάνει το πρόσωπό μας όμορφο, να λάμπει από την Χάρη. Άκουσα πρόσφατα κάτι πολύ σωστό... Δυο φίλοι γυρνάνε την ίδια ώρα, ξημερώματα, στο σπίτι τους. Ο ένας γυρνάει από ένα ορθάδικο και ο άλλος από μια ολονυχτία. Αυτός που προσευχόταν όλο το βράδυ και ξενύχταγε με τον Χριστό αν και με μάτια κόκκινα και κουρασμένα έχει την ομορφιά της Χάρης Του στο πρόσωπό του. Αυτός που χόρευε και έπινε όλο το βράδυ αν και διασκέδασε, έχει μια σκληράδα και μια ταλαιπώρια στο πρόσωπο του.
Το μοντέλο «Ιησούς» είχε αυτήν την Χάρη και φαινόταν στο πρόσωπό του. Αυτά που έζησε (ή και επέτρεψε να ζήσει) είναι αυτά που τον μετέτρεψαν στο μοντέλο «Ιούδας». Μα τι κατάντια… Να έχεις την Χάρη και να την διώχνεις, να έχεις ένα όμορφο πρόσωπο και να το χαρακώνεις!
Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε παιδιά, όχι για την ανεμελιά και την καλοπέραση, μα όσον αφορά στην αθωότητα και την αγνότητα με τα οποία ήμασταν προικισμένα. Ας μείνουμε παιδιά, όχι για τις αντοχές και τις σωματικές δυνάμεις, μα για τις ψυχικές αρετές και την μαλακή καρδιά που κουβαλούσαμε.
Κι αναρωτιέμαι ξανά… μπορείς να πάρεις πίσω την χαμένη σου ομορφιά; Μπορεί η Χάρις του Θεού να «ρετουσάρει» αυτό το πρόσωπο ή είναι πια αργά;
Μπορεί, θα απαντήσω. Αρκεί να ανοίξουμε την ψυχή μας για να μπει-και δεν θα ξαναχρειαστούμε μακιζιάζ!