Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ζωή, ο μικρός Γολγοθάς μας

Αρρώστια, θάνατος, διαζύγια, καβγάδες, αποχαιρετισμοί, αποτυχίες οικονομικές, αποτυχίες ερωτικές, καταθλίψεις. Αλλά και ειρωνείες, υποκρισίες, προσβολές, καθημερινές διαμάχες και στεναχώριες με παιδιά, συζύγους, συναδέλφους, φίλους. Ναι, ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του. Και κάθε μαντάτο, κάθε υποψία, κάθε διάγνωση σαν καρφιά στα χέρια και τα πόδια. Μα, αν το σκεφτούμε καλά, όπως και να το κάνουμε κάπου, κάποτε, κάτι έχουμε κάνει, κάποιον έχουμε στεναχωρήσει, κάποιον έχουμε θίξει, κοροϊδέψει, αδικήσει, πληγώσει. Όπως και να το κάνουμε δεν έχουμε αγαπήσει όλους όπως ο Χριστός, δεν έχουμε την καθαρή Του καρδιά, την γαλήνια ψυχή Του, την σοφία Του, το πνεύμα Του, την γνώση Του, την ταπεινότητά Του, την υπομονή Του. Εδώ που τα λέμε, είμαστε χαοτικά μακράν της παραδειγματικής Του ζωής. Κι όμως, Αυτός αμίλητα δέχτηκε τον σταυρό Του, ανέβηκε τον Γολγοθά Του, ατιμώθηκε, μαστιγώθηκε, ταπεινώθηκε, καρφώθηκε, μάτωσε, σταυρώθηκε, θανατώθηκε. Και δεν πλήρωσε καν δικά Του αδικήματα! Εμείς, από την άλλη, με καρδιά και σώμα γεμάτα σφάλματα και φιληδονίες, αρνούμαστε να σηκώσουμε τον δικό μας σταυρό, αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε, αρνούμαστε να ταπεινωθούμε, να πατήσουμε τον εγωισμό και την περηφάνια μας. Στεναχωριόμαστε, κλαίμε, νευριάζουμε με τον Θεό, Τον απειλούμε, Τον λησμονούμε. Δεν σκεφτόμαστε όμως κάτι απλό… κάθε πατέρας φέρεται στα παιδιά του με τον ίδιο τρόπο. Έτσι και ο Θεός, φέρεται σε εμάς, τα παιδιά Του, με τον ίδιο τρόπο που φέρθηκε και στον αγαπητό Του Υιό. Μας περνάει από τον πόνο και τον αγώνα για να μας σώσει. Και αντί να γεμίζει η ζωή μας από χαρά, που μέσα από τον πόνο και κουβαλώντας τον δικό μας σταυρό διαπιστώνεται η αγάπη Του προς εμάς, εμείς πάλι φερόμαστε σαν κακομαθημένα, εγωιστικά παιδάκια και παραπονιόμαστε.
Και θα μου πεις δικαιολογημένα βεβαίως... πώς μπορώ μέσα από όλο αυτό τον πόνο να χαρώ; Πώς μπορώ να πιστέψω πως με αγαπάει ο Θεός όταν επιτρέπει να μου συμβαίνουν τόσα; Πως μπορώ να αντέξω όλο αυτόν τον αγώνα;
"Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλειπες;" ρώτησε ο Χριστός επάνω στον σταυρό Του αλλά απάντηση δεν πήρε. Ζήτα την φώτιση Του, την βοήθειά Του, το έλεος Του, την εξήγησή Του! Κι ας μην απαντήσει…
Ο Θεός ξέρει τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας. Κι όταν εμείς πια δεν θα μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας σε Αυτόν, θα το κάνει Εκείνος. Θα έρθει από μόνος Του να μας βοηθήσει, να μας εξηγήσει, να μας οδηγήσει, να μας δώσει την χαρά Του.
Αρκεί να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην αγάπη Του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου