Φώτιζε Θεέ μου το δρόμο...

Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι επιτρέψανε μια τέτοια σκανδαλιστική εμφάνιση σε ένα τέτοιο γεγονός (υποψηφιότητα εκπροσώπησης Αυστρίας για την eurovision 2012)… Δεν θα σχολιάσω καν τον συνδυασμό μάσκαρα/κραγιόν/κοτσίδες/μούσι… Ούτε θα σχολιάσω το πόσο εύκολα δέχεται και επικροτεί ο κόσμος την «διαφορετικότητα».
Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πως αυτό το παλικάρι (?) ψάχνει να βρει αυτό που θα γεμίσει την ψυχή του σε λάθος μέρη. Έχει κλείσει τα μάτια του στην πνευματική διαφορετικότητα, στον ενθουσιασμό του Ενός, στην «έξαψη» της πίστης, στον θείο έρωτα και στο πνευματικό μεθύσι. Από την άλλη έχει ανοίξει σώμα και ψυχή στην σωματική διαφορετικότητα, στον ενθουσιασμό των πολλών, στην έξαψη της σάρκας, στον παροδικό έρωτα και στο μεθύσι του αλκοόλ. Δεν τον κρίνω για την ζωή που διάλεξε, απλά εύχομαι να ανοίξει την καρδιά του στον Χριστό σύντομα για να σταματήσει να αναλώνει το κορμί και την ψυχή του μάταια και να νιώσει πως είναι η αληθινή, μόνιμη και αιώνια χαρά. Η χαρά που ψάχνει...

Η αξύριστη τραγουδίστρια- Conhita Wurst από sunshine_i

«Παγκόσμια ἡμέρα βλασφημίας»

Ὅτι ἡ ἀσέβεια ἔχει κορυφωθεῖ στοὺς καιρούς µας ὅλοι τὸ διαπιστώνουµε. Ὅτι ὅµως θὰ ἔφθανε στὸ σηµεῖο νὰ ὁρίσει καὶ «παγκόσµια ἡµέρα βλασφηµίας» κανεὶς δὲν τὸ φανταζόταν. Καὶ ὅµως στοὺς πληµµυρισµένους ἀπὸ ἀσέβεια καὶ πολυποίκιλη ἁµαρτία καιρούς µας «γιορτάστηκε» στὶς 30 Σεπτεµβρίου τοῦ περασµένου ἔτους γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λεγοµένη «Διεθνὴς Ἡµέρα Βλασφηµίας» (International Blasphemy Day)! Τὴν καθόρισε τὸ λεγόµενο «Κέντρο γιὰ τὴν Ἔρευνα» (Center for Inquiry). Ὁρίσθηκε δὲ ἡ 30ή Σεπτεµβρίου, διότι τὴν ἡµέρα ἐκείνη τοῦ 2005 κυκλοφόρησαν τὰ 12 «σκίτσα» τοῦ Μωάµεθ, τὰ ὁποῖα οἱ µουσουλµάνοι θεώρησαν ὑβριστικὰ καὶ προέβησαν σὲ ἔντονες διαµαρτυρίες καὶ ἀπειλὲς πρὸς τὴν Δύση.
Σύµφωνα µὲ τὸ «Κέντρο γιὰ τὴν Ἔρευνα» ἀνάµεσα στὶς «ἐκδηλώσεις τοῦ ἑορτασµοῦ» εἶναι καὶ ὁ «διαγωνισµὸς βλάσφηµης ζωγραφικῆς». Στὸν διαγωνισµὸ αὐτὸ ὅσοι συµµετέχουν µποροῦν νὰ ὑποβάλουν φράσεις, ποιήµατα ἢ δηλώσεις ποὺ θὰ µποροῦσαν νὰ θεωρηθοῦν βλάσφηµες. Οἱ µετέχοντες στὸν διαγωνισµὸ κερδίζουν ἕνα κοντοµάνικο µπλουζάκι καὶ µιὰ κούπα! … Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ γίνει διαγωνισµὸς ἀποφυγῆς τῆς βλασφηµίας, διαγωνίζονται ποιὸς θὰ βλασφηµήσει περισσότερο τὸν Θεό! …
Οἱ ἱδρυτὲς τῆς ἠµέρας αὐτῆς ἰσχυρίζονται ὅτι θέλουν νὰ «κατεδαφίσουν τὸ τεῖχος ποὺ ὑπάρχει ἀναµεσα στὴν θρησκεία καὶ τὴν κριτική»!
Ὡστόσο ὅλοι οἱ κριτικοὶ τῆς βλάσφηµης αὐτῆς κινήσεως ὑποστηρίζουν ὅτι σαφὴς στόχος της εἶναι ἀποκλειστικὸ καὶ µόνο ὀ Χριστιανισµὸς καὶ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ἐκεῖ κατήντησε ὁ πολιτισμὸς τῆς δῆθεν προηγμένης Δύσεως: νὰ βλασφημεῖ πανηγυρικὰ τὸν Δημιουργὸ τοῦ κόσμου. Δὲν ἔφθαναν οἱ καθημερινὲς βλασφημίες κατὰ τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ καὶ τοῦ ἁγίου νόμου του μὲ τὶς πολυποίκιλες καὶ αἰσχρότατες ἁμαρτίες, ποὺ διαπράττονται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» καὶ μὲ τρόπο ἐξοργιστικὰ ἀναίσχυντο, γιὰ τὶς ὁποῖες στενάζει ὁ πλανήτης μας τώρα καθιερώνουμε ἐπίσημα καὶ «παγκόσμια ἡμέρα βλασφημίας». Δηλαδὴ ἀνοίγουμε διάπλατα τὴν λεωφόρο στὸ φοβερὸ ἁμάρτημα ποὺ κατέχει τὴν πρώτη θέση στὴν κλίμακα τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὸ ὁποῖο ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ τιμωροῦσε στὴν Π. Διαθήκη μὲ θάνατο (Λευϊτ. κδ´ [24] 15-16).
Ἐκεῖ ἔφθασε ὁ μεταμοντέρνος ἄνθρωπος τοῦ καιροῦ μας: νὰ βλασφημεῖ ἀναίσχυντα τὸν Σωτήρα του, τὸν Εὐεργέτη του, Ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος εἶπε: «Οἱ βλάσφημοι ἁμαρτάνουν πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ σταύρωσαν τὸν Χριστό. Διότι ἐκεῖνοι μὲν δὲν ἐγνώριζαν τί ἔκαναν, ἐνῶ ὁ βλάσφημος γνωρίζει τί λέγει καὶ γνωρίζει τί εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ποιὸς ὁ Κύριος Ἰησοῦς, τὸν Ὁποῖο βλασφημεῖ».
Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ πῶς θέλουμε νὰ ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη, ἡ ἑνότητα καὶ ἡ δικαιοσύνη στὸν κόσμο; Ἀφοῦ βλασφημοῦμε τὸν μόνο χορηγὸ τῆς εἰρήνης, τῆς ἑνότητος, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δικαιοσύνης!
Σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀφροσύνη μᾶς ὁδηγεῖ ὁ ἀντίχριστος διάβολος μὲ τελικὴ κατάληξη τὴν αὐτοκαταστροφή μας.

ΠΗΓΗ: Περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2033, 15.11.2011
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

TV

Πρέπει να ομολογήσω πως η διαφήμιση είναι πανέξυπνη! Το μήνυμα που θέλει να δώσει το λαμβάνει ο θεατής ξεκάθαρα... Τόσο high definition, τόσο ζωντανή εικόνα που αυτό που βλέπεις γίνεται τελικά εμπειρία.

Το νιώθεις δίπλα σου και σίγουρα δεν είναι λίγες οι φορές που έχεις γίνει πρωταγωνιστής! Κλαις, γελάς, χαίρεσαι. Ταχυκαρδίες, αδρεναλίνη, εγρήγορση, τρόμος, έρωτας. Είσαι μόλις 17 ετών και ξέρεις πως είναι να ληστεύεις μια τράπεζα από μέσα, ξέρεις πως είναι να κάνεις έρωτα με τον κουνιάδο σου, να κοιμάσαι με την μητέρα της αρραβωνιαστικιάς σου, να χάνεις το μυαλό σου από τα ναρκωτικά, να χάνεις όλο σου το είναι στο πόκερ, να κατεβαίνεις με μονοσκί με 90χλμ/ώρα τις δυσκολότερες χιονοπίστες, να μαγειρεύεις γκουρμέ γεύματα για την ελίτ, να χορεύεις στον πάγο. Ξέρεις πως είναι να σκοτώνεις, να βιάζεις, να σε βιάζουν, να ορφανεύεις, να είσαι σούπερ-ήρωας, πρωθυπουργός, μεγαλοχειρούργος, golden boy, ζητιάνος ή ακόμα και Θεός για μια εβδομάδα! Το νιώθεις, το ζεις, το θυμάσαι πριν πας για ύπνο. Το σκέφτεσαι την επόμενη μέρα, το συζητάς με τους φίλους σου.

Το μόνο που δεν σου λέει η διαφήμιση και που προφανώς δεν ξέρεις είναι το πόσο «ενοχλητικά» είναι όλα αυτά για την ψυχή σου. Πόσο βλαβερό να προσθέτεις «εμπειρίες» που μάλιστα δεν είναι πραγματικές και να φορτώνεις το μυαλό, το υποσυνείδητο και την ψυχή σου με διεστραμμένες ή σοκαριστικές εικόνες.
Και νομίζεις πως όλα αυτά τα έντονα όνειρα, οι εφιάλτες και οι ανήσυχοι ύπνοι προέρχονται από την δική σου αχαλίνωτη φαντασία; Αν ήταν έτσι ο Steven Spielberg θα είχε πολύ ανταγωνισμό!
Δοκίμασε λίγο την ζωή σου χωρίς τηλεόραση και θα ανακαλύψεις την πραγματική φαντασία και πλούτο της ψυχής σου... Enjoy!

Να γιατί...

(...) ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται... (Ιωάννης, 3:16)

Ευτυχία...

Και να που η κυρία αυτή γίνεται θέμα συζήτησης για άλλη μια φορά… ένα θέμα που κρατάει από αρχαιοτάτων χρόνων και θα βασανίζει τον άνθρωπο μέχρι την εξαφάνιση του από τη γη.
‘Έχουμε ακούσει διάφορα για την ευτυχία. Και λογικό είναι ο άνθρωπος μέσα στην αναζήτησή της να την έχει μετατρέψει σε διάφορα σχήματα, όπως τόπι («την κλώτσησα», «την έχασα», «μου γλίστρησε»), έντομο («Η ευτυχία μοιάζει με την πεταλούδα, που όταν την κυνηγάς ποτέ δεν φτάνεις, μα όταν ήρεμα καθίσεις, μπορεί επάνω σου να έρθει») και να της έχει αποδώσει διάφορες ιδιότητες όπως ιατρικές («Αγνή καρδιά και καλή χώνευση κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο»), κοινωνικο/περιβαντολλογικές («Αυτός που θέλει να συμβάλει στην παγκόσμια ευτυχία, πρέπει να αδιαφορήσει για το κοντινό του περιβάλλον») αλλά και μηχανολογικές («Η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα, φτάνει να ξέρεις πώς να τη βγάλεις»)!
Βάσει του λεξικού: ευτυχία = ουσ θ ευτυχία συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης

Αυτό το συναίσθημα γενικής χαράς και ικανοποίησης ψάχνουν όλοι... Αλλά αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους νομίζοντας ότι θα ανακαλύψουν την καλά κρυμμένη ευτυχία. Ακριβά αυτοκίνητα, έξτρα φουλ σπίτια, πισίνες, γιγαντοοθόνες, τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές και gadget, μια καλή κοινωνική θέση και δουλειά με κύρος (με ανάλογες απολαβές φυσικά)… αυτές φαίνεται να είναι οι έγνοιες και τα μέσα προς την πολυπόθητη ευτυχία. Βέβαια, αν κοιτάξεις στα μάτια αυτού που πήρε την νέα γιγαντοοθόνη για το σαλόνι του θα δεις μια σπίθα, η αλήθεια είναι αυτή. Αλήθεια είναι επίσης πως η σπίθα δεν κρατά παρά μερικά δευτερόλεπτα. Είναι η ίδια σπίθα που σβήνει σε μερικά λεπτά από την ανακοίνωση της προαγωγής του και η ίδια που σβήνει μετά από μερικά, γρήγορα, χιλιόμετρα με το καινούριο, σπορ αμάξι του.

Ένα από τα πολλά αποφθέγματα που έχουν ειπωθεί για την ευτυχία είναι αυτό του Γερμανού μαθηματικού και φιλοσόφου Γκόντφριντ Λάιμπνιτς, ο οποίος λέει πως «Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες». Σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να έζησε μια ευτυχισμένη ζωή… μόνο με ημέρες και στιγμές ευτυχίας η υπόλοιπη ζωή μπορεί να γίνει βασανιστικά ανυπόφορη. Σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να είχε κάποιο αληθινό νόημα στην ζωή του. Και σίγουρα ο κος Λάιμπνιτς δεν πρέπει να είχε γνωρίσει τον Χριστό! Γιατί γνωρίζοντάς Τον καταλαβαίνεις αμέσως τι έψαχνες μέσα στην γιγαντοοθόνη και σταματάς να μιλάς για ψίχουλα ευτυχίας. Καταλαβαίνεις αμέσως πόσο ανούσια είναι όλα αυτά που είχες σχεδόν θεοποιήσει μέσα στο μυαλό σου. Μα κυρίως καταλαβαίνεις πώς είναι να ζεις μια ευτυχισμένη ζωή. Όχι κάποιες στιγμές και μέρες, μα όλες τις στιγμές, κάθε μέρα. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαζοχαμογελά χωρίς να γνωρίζεις γιατί. Έχεις καρδιά ανάλαφρη και θες να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο από αυτή την ανεξήγητη χαρά! Γιατί, ο Χριστός σε γεμίζει ευτυχία, ουσία. Ο Χριστός κάνει μέχρι και την τελευταία σου πνοή, την τελευταία σου στιγμούλα να είναι η πιο ευτυχισμένη της επίγειας ζωής σου! Απορώ, ποιο ipad μπορεί να το κάνει αυτό…

Ο Χριστός μεταξύ όλων των άλλων παρηγορητικών και ελπιδοφόρων είπε
«ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος» (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. κβ΄ στίχ. 13).

Ας το σκεφτούμε ένα λεπτό… Εφόσον Αυτός είναι το Α-Ω και το Ε της Ευτυχίας είναι μέσα στο Α-Ω, τότε ποιος είναι η ευτυχία;

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Λίγη ιστορία…

(Από την ιστοσελίδα www.discussion.gr) Η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού από την βασιλομήτωρ Ελένη αναφέρεται από πολλούς ιστορικούς της πρωτοβυζαντινής περιόδου (Σωκράτης, Σωζόμενος Θεοδώρητος, Ρουφίνος και Αμβρόσιος). Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, ο αυτοκράτωρ Αδριανός είχε οικοδομήσει επί του τάφου του Ιησού Χριστού ειδωλολατρικό ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η Αγία Ελένη γνωρίζοντας αυτήν την παράδοση κατεδάφισε τον ναό και κάτω από τα θεμέλιά του βρήκε τρεις σταυρούς. Προκειμένου να διαπιστωθεί ποιός σταυρός ήταν εκείνος του Ιησού Χριστού ο επίσκοπος Ιεροσολύμων ακούμπησε το σώμα μίας ευσεβέστατης νεκρής γυναίκας διαδοχικά και με τους τρεις σταυρούς. Μόλις το νεκρό σώμα της γυναίκας ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό αναστήθηκε. Την επομένη, την 14η Σεπτεμβρίου του 335 έγινε η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εντός του ναού και σε περιφανές μέρος για να μπορούν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι οι περιχαρείς πιστοί.

(Από την ιστοσελίδα http://www.faneromenihol.gr/) Λίγα χρόνια μετά, το 335, την επομένη των εγκαινίων του πανίερου Ναού της Αναστάσεως, ο πατριάρχης ύψωσε και πάλι τον Σταυρό και ευλόγησε τα πλήθη των χριστιανών, των κληρικών και των λαϊκών, που είχαν συρρεύσει στην αγία πόλη για την τελετή των εγκαινίων και παραλλήλως ζητούσαν να προσκυνήσουν το ιερότατο σύμβολο του χριστιανισμού.
Για μία τρίτη και τελευταία φορά πραγματοποιήθηκε η ύψωσις του Τιμίου Σταυρού και συγκεκριμένα το έτος 628. Είναι η εποχή που ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος πολεμά τους Πέρσες. Ο λαός αυτός, προ 14 ετών, έχει καταλάβει την Παλαιστίνη και έχει αρπάξει από τούς χριστιανούς τον Τίμιο Σταυρό. Ο Ηράκλειος νικά και επανακτά τον Σταυρό. Στις 14 Σεπτεμβρίου έρχεται στα Ιεροσόλυμα φέροντας στους ώμους του τον Σταυρό. Είναι ανυπόδητος και φτωχικά ντυμένος. Φθάνει στο Ναό της Αναστάσεως και παραδίδει τον Σταυρό στα χέρια του πατριάρχη Ζαχαρία. Εκείνος υψώνει τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό και ευλογεί τα πλήθη των χριστιανών, ψάλλοντας για πρώτη φορά τον πολύ γνωστό ύμνο «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου ...».

Αυτή ήταν η χριστιανοσύνη και πάντα αυτή θα είναι… Μια χριστιανοσύνη για βασιλιάδες και αγίους. Μια χριστιανοσύνη για κληρικούς και λαϊκούς. Μια χριστιανοσύνη για όλους.

Κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου λοιπόν, υψώνεται ξανά ο Τίμιος Σταυρός σε κάθε μικρή και μεγάλη εκκλησία της γης. Υψώνεται για να μας υπενθυμίζει το κορυφαίο αυτό σύμβολο θυσίας, αγάπης και ένωσής μας με τον Θεό. Υψώνεται ξανά και ξανά για να προσκυνούμε την μεγαλοσύνη του και να μαρτυρούμε την πίστη μας σε Αυτόν. Υψώνετε ξανά και ξανά για να μας θυμίζει την μεταβολή του σταυρού (κατ’ επέκταση και του ανθρώπου) από ένα σύμβολο ατιμίας στο απόλυτο σύμβολο σωτηρίας. Υψώνεται ξανά και ξανά για να μας θυμίζει την σταυρική ζωή που πρέπει να ακολουθούμε.
Μα πάνω από όλα υψώνεται κάθε χρόνο για να μας επιβεβαιώνει την γνώση για την αθανασία της ψυχής μας.

Χρόνια Πολλά!

Πως να κρυφτείς απ' τον Θεό... έτσι κι αλλιώς τα ξέρει όλα!

Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να μπούμε στην "Πόλη".
Η ζωή είναι δική μας και ανοίγουμε την πόρτα στην ατιμία και την αμαρτία μόνο αν το θελήσουμε. Παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι η ζωή των αδυνάτων αλλά η ζωή του Ενός. Δύσκολο; Nαι, όμως τόσοι άγιοι το μαρτυρούν κατορθωτό...

Μικρές -άγνωστες- λεπτομέρειες

«Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως».
Στην περίπτωση βέβαια της Αθήνας και του Δήμου της που κάθε άλλο παρά γυμνός και πεινασμένος είναι, η κίνηση της Μονής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περιττή. Παρόλα αυτά η Εκκλησία έδειξε πως κάνει πράξη τον Λόγο του Κυρίου!

(...) Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής προσφοράς, όχι και το μοναδικό, αποτελεί η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη (Αθήνα). Έχοντας στην κατοχή της σημαντική περιουσία που την απέκτησε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με αγορές των ηγουμένων της (σώζονται στο αρχείο της τα σχετικά έγγραφα), αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών. Σε δωρηθέντα ακίνητά της έχουν ανεγερθεί:
η Ριζάρειος Σχολή,
η Ακαδημία Αθηνών,
το Αιγινήτειο Νοσοκομείο,
το Μετσόβιο Πολυτεχνείο,
το Σκοπευτήριο,
το Πτωχοκομείο,
η Μαράσλειος Ακαδημία,
το Θεραπευτήριο "Ευαγγελισμός",
το Αρεταίειο νοσοκομείο,
η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή,
οι Αστυνομικές Σχολές στην οδό Μεσογείων,
το Νοσοκομείο Παίδων,
το Νοσοκομείο Συγγρού,
το Λαϊκό Νοσοκομείο "Σωτηρία",
το Ασκληπιείο Βούλας,
η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη,
το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης,
το ΠΙΠΚΑ Βούλας
Ιπποκράτειο Νοσοκομείο,
Γηροκομείο,
Εθνική Βιβλιοθήκη,
Πανεπιστήμιο Αθηνών
142 Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της Αττικής
και πολλά άλλα...
Βεβαίως, κανείς δε φρόντισε να μνημονεύονται αυτά, έστω σε μία επιγραφή επί των ανεγερθέντων κτιρίων.
Το δε Δημόσιο έχει γίνει πολλές φορές αποδέκτης εκτάσεων μεγάλης αξίας, τις οποίες παραχώρησε η Εκκλησία προκειμένου να λειτουργήσουν κατασκηνώσεις, να ανεγερθούν σχολεία, ιδρύματα, γυμναστήρια, στρατόπεδα ή να δημιουργηθούν κοινόχρηστοι χώροι για την αναψυχή του λαού. Αυτή, εν συντομία, είναι η αλήθεια.

Είστε σίγουροι ότι ακόμα επιθυμείτε διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας;

Πηγή (δωρηθέντων!): http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/perius1.htm

Τα πιο χαρμόσυνα νέα

Το φως από το σκοτάδι

Η ελπίδα από την απελπισία

Η ζωή από το θάνατο...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της, την προσευχή της έκαμνε για τον μονογενή της...

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται...

(...)Η Παναγιά τον σίμωσε και τον γλυκομιλούσε
-δεν μου μιλάς παιδάκι μου, δεν μου μιλάς παιδί μου
-τι να σου πω μανούλα μου τι να σου 'μολοήσω
ήτανε θέλημα Θεού βουλήσι του Πατέρα
μόνο το Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύκτι
όταν λαλήσει ο πετεινός, σημάνουν οι καμπάνες,
κι ανάψουνε στις εκκλησιές ολόχρυσες λαμπάδες
τότε και συ μανούλα μου να πας να με εχπαντέχεις

Καλό Στάδιο

Σαρακοστή… Περίοδος θλίψης. Περίοδος αυτοσυγκράτησης, περίοδος ορίων, περίοδος κάθαρσης. Κάθαρσης του σώματος, του πνεύματος, της καρδιάς, του νου και της γλώσσας. Μα πάνω απ’ όλα, στο αποκορύφωμά της, περίοδος δυνατής ελπίδος.
Ας προσευχηθούμε με δύναμη στον Θεό να μας δωρίσει τις αρετές Του και να ευλογήσει τις ψυχές μας. Κι ας μας βοηθήσει να προετοιμαστούμε και να συμμετάσχουμε στην χαρά της Στάυρωσης και Ανάστασής Του.

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας
Και αργολογίας μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
Υπομονής και αγάπης
Χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι
Του οράν τα εμά πταίσματα, και
Μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου
Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.

Ένα βηματάκι πιο κοντά

Κάποιος είπε το εξής σοφό...
«Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος.»
Μα και κάποιος άλλος είπε το εξής κορυφαίο...
«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Μεγάλο πράγμα η συγχώρεση, μεγάλο και δύσκολο, ειδικά όταν πονάμε! Γι αυτό κάθε μέρα παρακαλάμε τον Θεό στην προσευχή μας «... Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών...»

Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε για να μπορέσουμε να συγχωρεθούμε. Κι όταν τελικά καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τον αδελφό, την αδελφή, τον φίλο ή ακόμα και κάποιον άγνωστο που μας πλήγωσε ή μας αδίκησε αμέσως η καρδιά μαλακώνει, ανοίγει. Ανοίγει για τον διπλανό μας, ανοίγει για τον περαστικό, μα ανοίγει και για το Άγιο Πνεύμα, ανοίγει και για τον Χριστό.

Κι ερχόμαστε λίγο πιο κοντά Του... Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Ζωή, ο μικρός Γολγοθάς μας

Αρρώστια, θάνατος, διαζύγια, καβγάδες, αποχαιρετισμοί, αποτυχίες οικονομικές, αποτυχίες ερωτικές, καταθλίψεις. Αλλά και ειρωνείες, υποκρισίες, προσβολές, καθημερινές διαμάχες και στεναχώριες με παιδιά, συζύγους, συναδέλφους, φίλους. Ναι, ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του. Και κάθε μαντάτο, κάθε υποψία, κάθε διάγνωση σαν καρφιά στα χέρια και τα πόδια. Μα, αν το σκεφτούμε καλά, όπως και να το κάνουμε κάπου, κάποτε, κάτι έχουμε κάνει, κάποιον έχουμε στεναχωρήσει, κάποιον έχουμε θίξει, κοροϊδέψει, αδικήσει, πληγώσει. Όπως και να το κάνουμε δεν έχουμε αγαπήσει όλους όπως ο Χριστός, δεν έχουμε την καθαρή Του καρδιά, την γαλήνια ψυχή Του, την σοφία Του, το πνεύμα Του, την γνώση Του, την ταπεινότητά Του, την υπομονή Του. Εδώ που τα λέμε, είμαστε χαοτικά μακράν της παραδειγματικής Του ζωής. Κι όμως, Αυτός αμίλητα δέχτηκε τον σταυρό Του, ανέβηκε τον Γολγοθά Του, ατιμώθηκε, μαστιγώθηκε, ταπεινώθηκε, καρφώθηκε, μάτωσε, σταυρώθηκε, θανατώθηκε. Και δεν πλήρωσε καν δικά Του αδικήματα! Εμείς, από την άλλη, με καρδιά και σώμα γεμάτα σφάλματα και φιληδονίες, αρνούμαστε να σηκώσουμε τον δικό μας σταυρό, αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε, αρνούμαστε να ταπεινωθούμε, να πατήσουμε τον εγωισμό και την περηφάνια μας. Στεναχωριόμαστε, κλαίμε, νευριάζουμε με τον Θεό, Τον απειλούμε, Τον λησμονούμε. Δεν σκεφτόμαστε όμως κάτι απλό… κάθε πατέρας φέρεται στα παιδιά του με τον ίδιο τρόπο. Έτσι και ο Θεός, φέρεται σε εμάς, τα παιδιά Του, με τον ίδιο τρόπο που φέρθηκε και στον αγαπητό Του Υιό. Μας περνάει από τον πόνο και τον αγώνα για να μας σώσει. Και αντί να γεμίζει η ζωή μας από χαρά, που μέσα από τον πόνο και κουβαλώντας τον δικό μας σταυρό διαπιστώνεται η αγάπη Του προς εμάς, εμείς πάλι φερόμαστε σαν κακομαθημένα, εγωιστικά παιδάκια και παραπονιόμαστε.
Και θα μου πεις δικαιολογημένα βεβαίως... πώς μπορώ μέσα από όλο αυτό τον πόνο να χαρώ; Πώς μπορώ να πιστέψω πως με αγαπάει ο Θεός όταν επιτρέπει να μου συμβαίνουν τόσα; Πως μπορώ να αντέξω όλο αυτόν τον αγώνα;
"Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλειπες;" ρώτησε ο Χριστός επάνω στον σταυρό Του αλλά απάντηση δεν πήρε. Ζήτα την φώτιση Του, την βοήθειά Του, το έλεος Του, την εξήγησή Του! Κι ας μην απαντήσει…
Ο Θεός ξέρει τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας. Κι όταν εμείς πια δεν θα μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας σε Αυτόν, θα το κάνει Εκείνος. Θα έρθει από μόνος Του να μας βοηθήσει, να μας εξηγήσει, να μας οδηγήσει, να μας δώσει την χαρά Του.
Αρκεί να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην αγάπη Του.

Μυστικά ομορφιάς!

Ο Μυστικός Δείπνος. Έργο του Leonardo da Vinci που απεικονίζει το τελευταίο δείπνο που είχε ο Κύριος με τους μαθητές Του κατά το οποίο τους ανήγγειλε πως ένας τους θα Τον πρόδιδε και θα σταυρωνόταν (Ιωάννης 13:21).
Φήμες λένε πως το έργο ολοκληρώθηκε μετά από πολλά χρόνια και αυτό γιατί ο Μιχαήλ Άγγελος έψαχνε να βρει στα πρόσωπα των μοντέλων τα χαρακτηριστικά της κάθε προσωπικότητας των Αποστόλων και του Ιησού. Στο πρόσωπο ενός νεαρού άντρα, ενός φούρναρη, διέκρινε λίγη από την αγνότητα, την αθωότητα, την ομορφιά και την αγάπη που φωτοβολούσε το πρόσωπο του Ιησού. Μετά από λίγα χρόνια και χωρίς να το γνωρίζει ο da Vinci, ο ίδιος άντρας πόζαρε μπροστά του ώστε να ζωγραφίσει τον Ιούδα… ένα πρόσωπο σκοτεινό, υποκριτικό, σκληρό κι εγωιστικό!
Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι. Γεννιόμαστε (αν και κουβαλώντας το προπατορικό αμάρτημα) με μια καρδιά καθαρή, με μια ψυχή όμορφή, με πρόσωπο αγγελικό – αποτέλεσμα της καθαρότητος της ψυχής αυτής. Υποψήφιοι άγιοι! Μεγαλώνοντας αυτό το πρόσωπο σκληραίνει, αλλάζει, παραμορφώνεται από τις καθημερινές επαφές μας με την αμαρτία, τον εξευτελισμό και το ξεπούλημα της ψυχής μας. Κι αρχίζουν τα μακιγιάζ, οι κρέμες, οι μάσκες, τα μπότοξ και οι πλαστικές για να κάνουμε το πρόσωπό μας όμορφο, όπως τότε. Μα αν το ταβάνι στάζει νερό, δεν βάζεις ένα κουβαδάκι από κάτω αλλά φτιάχνεις την διαρροή ή και όλη την σκεπή! Ο Θεός δεν νομίζω να φτιάχνει κανένα δημιούργημά του κακό ή εγωιστικό ή υποκριτικό, όπως και ο άνθρωπος δεν κακοφτιάχνει το σπίτι του. Αλλά είναι εκεί που ζούμε, αυτοί που ζούμε κι αυτά που ζούμε που μας κάνουν να χάνουμε την ομορφιά της ψυχής μας. Και αυτή η ομορφιά είναι αυτή που κάνει το πρόσωπό μας όμορφο, να λάμπει από την Χάρη. Άκουσα πρόσφατα κάτι πολύ σωστό... Δυο φίλοι γυρνάνε την ίδια ώρα, ξημερώματα, στο σπίτι τους. Ο ένας γυρνάει από ένα ορθάδικο και ο άλλος από μια ολονυχτία. Αυτός που προσευχόταν όλο το βράδυ και ξενύχταγε με τον Χριστό αν και με μάτια κόκκινα και κουρασμένα έχει την ομορφιά της Χάρης Του στο πρόσωπό του. Αυτός που χόρευε και έπινε όλο το βράδυ αν και διασκέδασε, έχει μια σκληράδα και μια ταλαιπώρια στο πρόσωπο του.
Το μοντέλο «Ιησούς» είχε αυτήν την Χάρη και φαινόταν στο πρόσωπό του. Αυτά που έζησε (ή και επέτρεψε να ζήσει) είναι αυτά που τον μετέτρεψαν στο μοντέλο «Ιούδας». Μα τι κατάντια… Να έχεις την Χάρη και να την διώχνεις, να έχεις ένα όμορφο πρόσωπο και να το χαρακώνεις!
Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε παιδιά, όχι για την ανεμελιά και την καλοπέραση, μα όσον αφορά στην αθωότητα και την αγνότητα με τα οποία ήμασταν προικισμένα. Ας μείνουμε παιδιά, όχι για τις αντοχές και τις σωματικές δυνάμεις, μα για τις ψυχικές αρετές και την μαλακή καρδιά που κουβαλούσαμε.
Κι αναρωτιέμαι ξανά… μπορείς να πάρεις πίσω την χαμένη σου ομορφιά; Μπορεί η Χάρις του Θεού να «ρετουσάρει» αυτό το πρόσωπο ή είναι πια αργά;
Μπορεί, θα απαντήσω. Αρκεί να ανοίξουμε την ψυχή μας για να μπει-και δεν θα ξαναχρειαστούμε μακιζιάζ!

Σύντομα και κοντά μας...

Τόσο μυαλό έχουμε! Ο κος. κουλ και άνετος VIP τύπος έκατσε να του βάλουν ένα τσιπάκι για να μπορεί να μπαίνει στο κλαμπ και να παίρνει ποτά χωρίς να πληρώνει ή να περιμένει στην ουρά!
Αυτά βλέπουν οι κυβερνήσεις, αυτά βλέπουν οι πολιτικοί, αυτά βλέπουν τα ανδρείκελα του πονηρού αντίχριστου και σου λένε "εδώ είμαστε! Αυτά είναι βόδια, ό,τι και να τους πεις θα το κάνουν!" Και δίκιο έχουν εδώ που τα λέμε! Αλλά κάνανε και πολύ καλή προετοιμασία μέχρι τώρα δεν μπορώ να πω... Τα τατουάζ σε όλο το σώμα (εκεί να δεις χάραγμα) λανσάρονται πια σαν must και trendy, τα body (ή μήπως να πω "βόδι") piercing σαν κατόρθωμα και ηρωισμός όποτε τι πιο φυσική εξέλιξη από ένα εμφυτευμένο τσιπάκι που στο κάτω-κάτω ούτε καν φαίνεται, βρε αδελφέ! Ποια κάρτα του πολίτη και αηδίες; Εδώ μιλάμε για την κορυφαία τεχνολογία/κατασκοπεία/ρουφιανολογία κι εσύ έχεις μείνει ακόμα στην καρτούλα, μικρέ μου αθώε;
Κάπως έτσι θα γίνει... Σε λίγο θα αρχίσουν οι διαφημίσεις εκθειάζοντας το προϊόν και τα «ευεργετικά» συνεπακόλουθα του. Στην συνέχεια θα μας ρίξουν σεβασμό «στα μάτια» δίνοντας μας την επιλογή να το κάνουμε ή όχι και έπειτα θα έλθει ο κρυφό-εκβιασμός. Στο τέλος βέβαια θα μας κάνουν να έχουμε και τύψεις αν τυχόν δεν το βάλουμε αυτό το πράγμα μέσα μας ή στα παιδιά μας: μα πως θα αγοράζουμε γαλατάκι στα παιδιά μας χωρίς αυτό; Πως θα μεγαλώσουν αυτά τα δύσμοιρα αν εμείς εναντιωθούμε στην εξελικτική πορεία αυτού του κόσμου; Πως θα νοικιάσουμε μια στέγη για τα κεφαλάκια τους αν δεν φοράμε τον ρουφιανολόγο να δείξει στον ιδιοκτήτη από που κρατάει η σκούφια μας, πόσα και γιατί;!

Αποκάλυψη του Ιωάννου κεφ. ιγ' 15-18,
"καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. 16 καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. 18 Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς΄

Κι εγώ προσεύχομαι ξανά στον Παντοδύναμο
«…Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
Αμήν»

Δευτέρα Παρουσία

Σεισμοί… Τυφώνες… Τσουνάμια… Πόλεμοι… Λοιμοί... Καταποντισμοί… Λιμοί…
Όλοι λένε πως όλα τα σημάδια της Αποκάλυψης του Ιωάννη είναι ολόγυρά μας. Όλοι ψάχνουν να βρουν την ημέρα που θα έρθει ο Ιησούς «μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Άλλοι «προφητεύουν» ημερομηνίες, ή μεταφράζοντας (και παραφράζοντας) την Αποκάλυψη και μαζί με το «ιδιαίτερο χάρισμά» τους αραδιάζουν πιθανές χρονολογίες για να προετοιμάσουν(!) τον κόσμο.
Όχι, δεν ξέρουμε πότε θα γίνει η Δευτέρα παρουσία… Όχι δεν ξέρουμε αν έχει γεννηθεί ο Αντίχριστος… όχι δεν ξέρουμε καν αν πλησιάζει η ώρα… Το μόνο σίγουρο είναι ότι το τέλος του καθένα μας θα έρθει, (μα σε 20, σε 30 σε 60 χρόνια, ποιος ξέρει) και τότε θα κριθούμε προσωπικά και αυστηρά από τον Κύριο! Ο θάνατός μας είναι η δική μας ημερομηνία της αποκάλυψης. Είναι η μέρα της δικής μας συνάντησης με τον Θεό. Είναι η μέρα της δικής μας απολογίας και τελικά είναι η δική μας ημέρα Κρίσεως. Και αναρωτιέμαι… πόσο έτοιμη είμαι; Αν αύριο είναι η δική μου μέρα κρίσεως, τι θα διαβάσει ο Χριστός στην καρδιά μου; Θα διαβάσει το όνομά Του χαραγμένο με τα πιο χρυσά, τα πιο μεγάλα, τα πιο αληθινά γράμματα; Θα βρει μέσα της την ειρήνη Του, την αγάπη Του, τον λόγο Του και αγώνα μου να Του μοιάσω; Αυτό πρέπει να με ανυσηχεί και όχι η ημερομηνία της Δευτέρας Παρουσίας!

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα έλθει, λένε, σαν τον κλέφτη που δεν τον περιμένει κανείς. Θα έλθει, λένε, όταν θα μας πουν πως υπάρχει ειρήνη σ’ όλο τον κόσμο. Θα έλθει, λένε, σε στιγμή ανυποψίαστη. Μακάρι να έλθει σύντομα, λέω εγώ, να μην ζήσουμε τον πλήρη εξευτελισμό που πορεύονται οι λαοί κι οι άνθρωποι. Ο μεγαλόψυχος Θεός, λένε, δίνει χρόνο σε μας τους άμυαλους ώστε να μετανοήσουμε πριν την μεγάλη Κρίση. Ας μετανοήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, λέω εγώ, για να μπούμε στην Βασιλεία Του που «ουκ έσται τέλος» και να μην δουν τα μάτια μας τα χαΐρια της ακολασίας και της διαφθοράς. Γι' αυτό προσεύχομαι κι εγώ δυνατά

«…Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν»

Προσευχή για όλους;

Η προσευχή είναι ένα από τα όπλα του ταπεινού πιστού κατά των δαιμόνων και των λογισμών. Κυρίως, όμως, η προσευχή είναι η επικοινωνία μας με τον Θεό. Εκείνος μας μιλάει κάθε μέρα με το Ευαγγέλιο Του, με τους αγίους Του, με τα θαύματα Του. Μας μιλάει κάθε μέρα μέσα στην ψυχή μας με την σιγουριά Του και την αγάπη Του. Η δική μας απάντηση προς Αυτόν είναι η προσευχή.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πολλά για την προσευχή… δεν ξέρω αν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που πρέπει να προσεύχεσαι, συγκεκριμένα λόγια, συγκεκριμένη ώρα. Τη δική μου προσευχή την κάνω κάθε βράδυ, έχοντας ηρεμήσει από το στρες της ημέρας, κι έχοντας βγάλει όλους τους λογισμούς από το μυαλό μου. Παίρνω στο κρεβάτι μου την εικόνα της Παναγιάς της Πορταΐτισσας (εικόνα αγαπημένη, αγορασμένη από ένα μοναχό έξω από το εκκλησάκι των Αγ. Αποστόλων στην Καλλιθέα) και κοιτάζοντας το πάντα γλυκό (αν και τραυματισμένο) πρόσωπό της, ανοίγω την καρδιά μου. Την ευχαριστώ για την μέρα που πέρασε, της ζητάω δύναμη και φώτιση για την μέρα που θα ακολουθήσει και την παρακαλώ για όλα μου τα μαράζια. Ό,τι μπορεί να απασχολεί τους αγαπημένους μου, τους φίλους μου και τους γνωστούς μου γίνεται μαράζι δικό μου και παράκλησή μου προς την Παναγία. Είναι, άλλωστε, μητέρα και προστάτιδα όλων.

Το τελευταίο καιρό προσεύχομαι, εκτός των άλλων, για μια γυναίκα και τον γιο της. Μα μια απορία γεννήθηκε στο μυαλό μου χθες το βράδυ… αν η γυναίκα και ο γιος της δεν πιστεύουν στον Θεό, αν Τον έχουν αρνηθεί ή δεν Τον έχουν γνωρίσει ποτέ, τότε ο Θεός θα ακούσει την προσευχή μου; Θα τους δώσει την βοήθεια που Του ζητάω;

Έχει ή δεν έχει νόημα να προσεύχεσαι, όχι μόνο για την ευδαιμονία και ευτυχία των πιστών μα και για την σωτηρία των άπιστων ή αλλόθρησκων;

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε

Σήμερα είναι μια ημέρα ολόφωτη, των Φώτων. Μια ημέρα φώτισης, ημέρα βάπτισης των κατηχούμενων σε ποτάμια και θάλασσες. Ημέρα Θεοφανείων, Επιφάνεια, μια και για μια και μοναδική φορά, εν δόξη, φανερώθηκε η Αγία Τριάδα... Ο Πατέρας από τον Ουρανό με τα λόγια Του, το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεριού και ο Υιός, ενανθρωπήσας, με την μορφή δούλου, παρά του Ιωάννου του Βαπτιστή.

Μια μικρή προσευχή έχω μόνο για σήμερα...
Ας ευλογήσει ο Θεός τους βουτηχτάδες όλης της γης,
Ας δείξει τον δρόμο Του σε όλες τις μπερδεμένες ψυχές,
Ας γεμίσει με δύναμη τις καρδιές των ολιγόπιστων,
Και ας μας δίνει φώτιση, σήμερα και κάθε μέρα, μέχρι την ημέρα της Κρίσεως Του,
Αμήν

Καθημερινές μάχες

Πόσα και πόσα μπορούν να γίνουν μέσα σε μια μέρα που σε αναστατώνουν, σε στεναχωρούν, σε εκνευρίζουν; Πόσους και πόσους πειρασμούς βάζει το ταγκαλάκι κάθε μέρα για να κερδίσει έστω και μια σκέψη σου; Και πόσες φορές τα καταφέρνει!
Δεν θα μιλήσω για μοιχείες, πάθη, σκοτωμούς, κλεψιές και ψέματα. Απλά σκέψου… Πόσες φορές ενήργησες εγωιστικά μέσα στην ημέρα; Πόσες φορές εκνευρίστηκες (στο τιμόνι ας πούμε) τόσο ώστε να διαπληκτιστείς με κάποιον; Πόσες φορές κοίταξες το συμφέρον σου έναντι του πλησίον σου; Πόσες φορές αδιαφόρησες για τον πόνο ή την ανάγκη του άλλου; Πόσες φορές πλήγωσες κάποιον με τις κουβέντες σου; Πόσες φορές απελπίστηκες από τα πάντα αλλά και τον εαυτό σου; Και τέλος, πόσες φορές έκανες μια αρνητική σκέψη για κάποιον; Και αν είσαι ειλικρινής, θα δεις ότι είναι πολλές αυτές οι φορές, έστω και μέσα σε μια μονάχα ημέρα. Και όλες αυτές οι φορές είναι μικρές νίκες του ταγκαλακίου! Που βρίσκεται κάπου εκεί έξω και χαμογελάει τρίβοντας τα χέρια του κάθε φορά που εμείς τον αφήνουμε να μπει στη σκέψη μας, στην συμπεριφορά μας, στην ζωή μας. Κάθε φορά που κυριεύει λίγο από την ψυχή μας.
Σύμμαχος και όπλο μας σε αυτή την μάχη, ο Χριστός. Αυτός μπορεί να νικήσει όλες τις σκέψεις, όλα τα αρνητικά συναισθήματα, τις απελπισίες, όλες τις «αμέλειές» μας. Αυτός μπορεί να σταθεί δίπλα μας, κοντά μας, μέσα μας και να νικήσει το ταγκαλάκι που καραδοκεί. Απλά χρειάζεται να Τον αναζητήσουμε, να Τον πιστέψουμε, να Του μιλήσουμε και να Του ζητήσουμε την βοήθειά Του! Και αμέσως, νιώθεις την παρουσία Του. Νιώθεις την γλυκιά ζεστασιά Του στο αίμα σου και την ηρεμία στη ψυχή σου.

Και τότε ξέρεις…

Ταγκαλάκι-Χριστός 0-1